Ostatnio tknęło mnie, aby sprawdzić jak wielu artystów (tak, takich których lubię, cenię, słucham) odwiedza w tym roku kraj nad Wisłą. I co się okazało? Ano okazało się, że nie mam czasu udać się na jakieś 75% z nich, a to wcale nie oznacza, że na koncerty nie chodzę. Wręcz przeciwnie! No proszę, klasyczna klęska urodzaju. Nie wiem jak, Wy, drodzy czytelnicy sobie radzicie z tym problemem, ale mnie dopadła lekka depresja. I nie chodzi tutaj o to, że po prostu czegoś nie zobaczę, nie posłucham. Uświadomiłem sobie, że mamy tak mało czasu, tak bardzo ograniczone są nasze możliwości, że trzeba by całkowicie zmienić styl życia, aby czuć „dosyt”, a nie typowy „niedostyt”. Brutalna prawda. Tak czy inaczej, zamiast marudzić, warto docenić że obecnie artyści walą do Polski drzwiami i oknami, że nie ma momentu na oddech – każdego tygodnia gra ktoś, kogo chciałoby się posłuchać na żywo. Fajnie i niefajnie zarazem