Cóż, w końcu stało się to, co nieuniknione. Niszowy (co nie oznacza, że nie używany przez określone grupy klientów, głównie profesjonalistów, radiowców…) format, niszowy sprzęt, cięcia kosztów doprowadziły do decyzji o zakończeniu produkcji oraz wsparcia dla MD. Kiedyś mówiło się o małej, zamkniętej w kasecie płycie, że będzie uniwersalnym nośnikiem dla elektroniki mobilnej. Okazało się jednak, że to nie Sony (z Walkmanem), ale Apple (z iPodem) zdobył serca i umysły konsumentów. Własny format kompresji, własne (zamknięte) rozwiązania przegrały z odtwarzaczami z wbudowaną pamięcią flash. Można powiedzieć, że był to pierwszy, poważny sygnał dla nośnika optycznego, że nadciąga nowe, że muzykę ściąga się z Internetu a nie kupuje w sklepie. MD został po raz pierwszy zaprezentowany w 1992 roku. Podobnie jak LD (LaserDisc) popularność na rynku masowym zdobył głównie na rodzimym poletku, w Japonii. Gdzie indziej korzystali z niego muzycy, pracownicy rozgłośni, etc (oj pamiętam krótką przygodę z pewną lokalną rozgłośnią, gdzie MD robił właśnie za główny nośnik dla reporterki oraz ludzi „od puszczania muzyki” ). Sony definitywnie rozstaje się z formatem we wrześniu, wtedy to zostanie wbity ostatni gwóźdź do trumny z napisem MD. Na marginesie Japończycy z Sony są zdaje się rekordzistami w dziedzinie wprowadzania na rynek rozwiązań, które się nie przyjęły (i utrzymywania z godnym podziwu uporem, „martwych” produktów przez lata).