Na wstępie zacytuję sam siebie, bo na grupie pozytywnie zakręconych (Szczere Audio) opublikowałem na świeżo, zaraz po wizycie, wpis z wrażeniami na gorąco. Było to bardzo pouczające doświadczenie, bo też imć Pająk jest totalnym freakiem, bezkompromisowcem. Cytujemy zatem: „Z wizytą u Pająka. Powiem tak… to szaleństwo, odpał, odjazd w bardzo pozytywnym sensie. Bezkompromisowe podejście, bezkompromisowe warunki i pouczające doświadczenie. Oczywiście nie obyło się bez pitolenia, ale to pitolenie plus muzyka wraz z eksperymentami sporo powiedziały o naszym hobby, czy mocniej – o pasji oraz o samym gospodarzu.

Rozumiem, dlaczego każdy szczegół, każda „pierdółka” w takich warunkach ma znaczenie. Bo ma. Tam nie ma pogłosu (śmiechłem, że komora, trochę się Pajączek obruszył, ale serio, tam można beta testy klamotów uskuteczniać, znaczy laboratoryjnie). Pikczersy najlepszym tego dowodem: podwieszany sufit / wełna / pułapka na niskie, liczne dyfuzory (każden pion), pancerne okno, które jakby wypadło to przebije się do Chin jak nic (gwarno-jezdna okolica całkowicie wytłumiona), kudłacz na podłodze, odpowiednie proporcje pomieszczenia itd itp.

Tak, to nie jest normalne, w tym sensie, że nie jest reprezentatywne, bo po prostu nie mamy zazwyczaj takich możliwości. To raz. Dwa – mało kto ma tyle samozaparcia (ktoś by powiedział „odpału”) by cisnąć adaptację akustyczną, łączyć to z akcesoryjnym podstawkowo-antyrezonansowo-dociążeniowym rozpasaniem i jeszcze wkładać w to tyle czasu, uwagi & koncentracji.

Tak, to jest podejście typu wszystko albo nic. Wszystko dla użytkownika tak szczególarsko-skrupulatnie odpicowanego systemu, dla którego to co słucha (nie, nie jest uniwersalnie, bo uniwersalnie to znaczy… kompromisowo) ma brzmieć FENOMENALNIE. Albo nic – a to nic oznacza, że szkoda czasu. Na Litwinach (AudioSolutionsRhapsody) w istocie pająkowe dźwięki brzmiały FENOMENALNIE. Był to niewątpliwie jeden z najbardziej różnicujących, super rozdzielczych systemów, jakie dane mi było słuchać (Rumun tj. Hydra Vox przemieniał cyfrę na analog, za transport robił Koktajl, a wzmak ofc lampowy to dzieło pewnego skromnego inżyniera, którego wszyscy na tej grupie doskonale znacie). Mhm. Tylko, że to nic nie mówi o tym, co „tu i teraz”, bo jw. adaptacja, bo prund, bo podstawki, bo cuda niewidy wianki. Adekwatność, barwa, namacalność… a wszystko to na luzie, bez wysiłku, po prostu.

I właśnie dlatego takie rzeczy jak cuda, niewidy wianki: „sprężynki”, jak bezpieczniki (O_o), jak kable LAN  o_O O_o oraz audiofilskie switche ‘ w tych okolicznościach przyrody słychać. Czasami subtelno-sugestywnie, ale zaskakująco często jednak wyraźnie i jednoznacznie. Dlatego właśnie było to wielce pouczające doświadczenie. Zmiany – niekoniecznie na plus, choć nierzadko wprowadzające progres, a niekiedy granie po modyfikacji „tylko” inaczej, z trudnym do zdefiniowania wpływem. Trochę kosmos? Ano.

Czy zmieniło to moje nastawienie? I tak i nie. Będzie tekst na HDO jeszcze, znaczy rozwinięcie tego, co powyżej, napisane i tam zdradzę, o co z tym „i tak i nie” się rozchodzi. Bardzo dziękuję za poświęcony czas, bardzo wciągającą rozmowę oraz za podzielenie się własnymi przemyśleniami. To bezkompromisowe dopasowanie pod preferencje z wycyzelowaniem każdego, absolutnie każdego, szczegółu. Rzecz jasna, jak mówił gospodarz, można tu i tam coś jeszcze. No właśnie, mówiłem że szaleństwo, odpał, odjazd? Ale w bardzo pozytywnym sensie.” …no i jest:

Każdy element widoczny i niewidoczny nie jest tutaj przypadkowy, to ma służyć i służy uzyskaniu najlepszego SQ

Świątynia (pokój odsłuchowy) istnieje tylko w jednym celu (dobra, ma tam kanapę, ale to przecież do słuchania w komforcie, przede wszystkim, nie? ) …ma się tam reprodukować dźwięk w najbardziej wyrafinowany sposób, gdzie każda zmienna będzie robić różnicę. Dopasowanie akustyki (patrz wyżej), cały arsenał egzotycznych akcesoriów, ze szczególnym uwzględnieniem tego, co niweluje wszelkie wibracje – „odsprzętowe” (klamoty) jak i środowiskowe (pomieszczenie). Podstawki, platformy, bezpieczniki… tu się nie bierze jeńców. Rzecz jasna taka zabawa ma sens tylko i wyłącznie wg. mnie, gdy wsadzimy w efektory, elektronikę, źródła równowartość kompaktowego wozidła i jeszcze bardziej. Bo słychać. Co więcej będzie to droga przez mękę, bo poszukiwanie synergii, często gęsto coś, co miało zagrać (pewne akcesorium, bardzo chwalone, z segmentu grająca skrętka, rozczarowało… dla mnie było to odkrycie, bo sceptycznie podchodziłem do wpływu takiego czegoś na dźwięk) nie zagra, popsuje, ogólnie tylko dla prawdziwych twardzieli. Także jak widać nisza, niszy, tak – efemeryczne „cosie” jw mają wpływ - ale w 99,99..% przypadków takie coś, jak system u Pająka, jest poza zasięgiem, nie ma przełożenia na rzeczywistość.Domowe audio to przecież rozliczne kompromisy, właściwie tylko setup słuchawkowy niweluje nam środowisko, pozwala na zabawę na podobnym poziomie… ale to jednak tylko słuchawki, trudno je porównywać z odsłuchem takiego setupu opartego na kolumnach jak tytułowy. To jest inaczej i nigdy to się do siebie w takim zakresie SQ nie zbliży. Szanuję pająkowe i rozumiem, że to droga bez żadnego „wystarczy”, że to ciągłe przewalanie i de facto skazywanie się na gonienie króliczka. To ten pozytywny odpał.

Jednakowoż nie ma to większego przełożenia na realia, stanowi ciekawe studium przypadku, coś wyjątkowego. Patrząc na najbardziej rozpoznawalnych recenzentów (na P, na R, na D i na G, a pewnie gdzie indziej podobnie – znaczy kompromisowo), ich pomieszczenia, ich środowisko dalece odstaje od tego pająkowego, oni nie mogą (w takich, kompromisowych warunkach) usłyszeć pełnego potencjału swoich, często bardzo wysokopółkowych systemów. Bo albo, albo… pouczające, nieprawdaż btw? Inny język. Mówimy trochę inaczej o tym samym (no przecież o słuchanie muzy tu się rozchodzi, nie?). A może nawet bardzo inaczej? Według mnie te światy (bezkompromisowego audiofilizmu w najczystszej postaci) są obok siebie, nikt nikogo tutaj nie przekona, nie przekona w tym sensie, że nawet sama iluminacja („o kurde, to faktycznie ma wpływ”) w praktycznym ujęciu niewiele tu zmienia. Dla osoby współdzielącej pokój odsłuchowy (salon, pokój dzienny) te wszystkie egzotyki nie będą miały żadnego albo prawie żadnego znaczenia (prawie, bo niektóre z tych akcesoriów mogą pomóc, ale też na innym poziomie, poziomie subtelności, a nie „o kurde”). Opisujemy wrażenia, ale rozmijamy się już na wstępie… bo to inne światy. Właśnie równoległe, niekompatybilne ze sobą, nie przystające do siebie.

Patrząc na chłodno, ktoś kto ma podejście takie jak Pająk do setupu audio, jest samiuśki, ma ten swój „świat”, który tak naprawdę nie stanowi (mimo doskonałości) punktu odniesienia, bo świat jest zasadniczo inny. Jest kompromisowy. Przy czym jest coś, co nie tyle zmienia sytuację, a pozwala na „liźnięcie” tego, z czym Pająk styka się na codzień, zaszywając się w swojej jaskini, oplatając pajęczyną (tony bezwstydnie drogich kabli, co chwila testowanych) „ołtarzyk”. Audio bardzo się zmienia, kod o którym ciągle nawijam, zaczyna robić robotę w zakresie tego, co stanowi barierę, co wyznacza granice możliwości. Akustyka bez zmiany środowiska, wbrew ograniczeniom, wbrew temu co zastane. I tu – może się za jakiś czas okazać – ta przepaść między kompromisowym HiFi a hajendem pajączkowym może znacznie się zredukować, zniwelować, może się okazać, że korekcja, że zaawansowany processing audio (tutaj to się obecnie dzieje!) po prostu usunie, a przynajmniej zredukuje dystans. To się dzieje tu i teraz i będzie coraz śmielej wkraczać „na salony”. Można bardzo dużo poprawić na tej drodze, a w sukurs przychodzą zmiany w całej branży – kod, komputery, cyfra, ogólnie „dźwięk robiony”. I znowu się rozmijamy, idziemy zupełnie inaczej, ale cel – no cóż cel jest tożsamy: chodzi o reprodukcję muzyki, czy to „w wirtualu” (DSP) albo realu, z wykorzystaniem pełnego potencjału elektroniki, w sposób naj.

Czy to jest w ogóle możliwe – pewnie sceptycy powiedzą, że nie. Klasyczne, „analogowe”, nie wirtualne podejście do uzyskania najlepszej jakości dźwięku będzie wyznacznikiem „jak to robić po bożemu”. Ok, wiadomo, to działa (słuchacie pająkowego i trudno się oszukiwać, że jednak nie słychać, jak słuchać), ale postępu technologicznego nie należy lekceważyć. To jak z Pikselem 4 (Google, foto). Te śmieszne kamerki (matryce), małe oczka mniejsze od pinezki (optyka), a kod robi tu cuda, no cuda robi i po prostu przekraczamy granicę, wydawałoby się nieprzekraczalną barierę. Fotografia mobilna jest doskonałym przykładem na to, jaką potęgę skrywa algorytm, jak z niedoskonałego (fizycznie) zrobić coś, co zawstydza lustra, czy dowolne, nawet swego czasu bardzo kosztowne kompakty. Wystarczy nabyć śmiesznie taniego fona, popstrykać i uwierzyć. Analogia? Mhm. Ja uwierzyłem, że można podstawki, platformy, różne antywibry usłyszeć. Nie mam z tym problemu. Nie mam także problemu z tym, że idzie nowe i to podejście bezkompromisowe, pozytywny odpał, to coś co stanie się jeszcze bardziej niszowe, a może w ogóle zniknie, bo stanie się zbędne.

Także Pająku, szacun, jako niewierny Tomasz, empirycznie doświadczyłem i pewne rzeczy widzę dzisiaj inaczej. Nie zmienia to jednak zasadniczo mojego podejścia do tematu, a wręcz utwierdza w swoich poglądach na całokształt. 

Do posłuchania (btw ja bym tak nie potrafił, mimo parania się pisaniną, ale to oczywiste, bo nie mam odpału).

Tzw. „chory beret”. Słychać.