Nokia poza dwoma nowymi smartfonami pokazała aż trzy urządzenia peryferyjne przeznaczone do ładowania. Dlaczego, aż tyle? Odpowiedź na to pytanie jest następująca:  Nokia wprowadzając technologię bezprzewodowego, indukcyjnego ładowania podeszła do tematu kompleksowo – to nie tylko prosta, wręcz unitarna ładowarka, której zadaniem jest po prostu podładować telefon, to także „poduszka” przeznaczona do uzupełniania energii w miejscach publicznych oraz – bardzo interesująca – stacja ładująca z wbudowanym chipem NFC, która rozpoznaje daną Lumię konfigurując sprzęt pod kątem różnorodnych funkcjonalności: automatycznie puszcza naszą ulubioną muzykę, uruchamia budzenie, aktywuje / dezaktywuje powiadomienia etc. To jedno z przykładowych zastosowań nowej technologii bliskiej komunikacji, która już niebawem stanie się standardem w smartfonach. Mimo że wszystkie te peryferia nie są specjalnie medialne, nie jest to żadne „wow”, to jednak trudno odmówić użyteczności urządzeniu służącemu do podtrzymania życia naszego telefonu, podczas przemieszczania się.

Pytanie, jak szybko, jak wydajnie będzie przebiegał proces ładowania – jeżeli porównywalnie do gniazdka w ścianie to takie szybkie, nawet kilkunastoprocentowe ładowanie „w biegu”, będzie dla wielu użytkowników wybawieniem z opresji, bardzo przydatną funkcjonalnością, jeżeli jednak potrwa to znacząco dłużej (a niestety ten rodzaj uzupełniania energii znany jest z niewielkiej efektywności), to cały koncept utraci znaczną część swojego potencjału, przestanie być atrakcyjny z pkt widzenia użytkownika. Cieszy twórcze wykorzystanie technologii NFC, choć trudno tu mówić o jakiejś rewolucji. Tak czy inaczej Nokia wprowadziła technologię bezprzewodowego ładowania, mając jakiś pomysł na wykorzystanie nie nowego, ale nadal rzadko wykorzystywanego pomysłu…