No proszę, okazuje się że kable kompozytowy to wystarczające medium dla znaczącego odsetka konsumentów. Przynajmniej tak to wygląda w Stanach, gdzie aż 25% użytkowników popularnej usługi streamingowej Netflix jako sprzęt dostępowy wykorzystuje konsolę Nintendo Wii. Złośliwi powiedzą, że zabawka Nintendo się już od dawna „przejadła” i do czegoś trzeba wykorzystać zalegający pod TV sprzęt. Mniejsza o przesłanki jakimi kierują się konsumenci, w taki właśnie sposób oglądający materiały filmowe – ważne są wnioski… okazuje się, że HD nie jest wcale potrzebne do szczęścia, bo jak widać można korzystać z najprostszego (i najgorszego jakościowo) sposobu przesyłu obrazu i dźwięku (tak, zapewne niektórzy podłączyli Wii kablem componentowym, co jest oczywiście możliwe, ale nadal generowany jest obraz w trybie 480p, poza tym takie osoby są w mniejszości). Kompozyt i dwa analogowe kable RCA dla dźwięku to coś, co było standardem AV w latach 80 ubiegłego wieku. Było i jak widać „trzyma się mocno”. Być może wytłumaczeniem tego fenomenu jest fakt częstego włączania Wii, gdy przed telewizorem zbierze się część lub cała rodzina. Wtedy faktycznie prostota obsługi oraz możliwość połączenia wspólnej zabawy ze wspólnym oglądaniem może mieć decydujące znaczenie. Może też jakiś wpływ ma nadal niewystarczająca przepustowość łącz? Tak czy inaczej, nierzadko patrząc na to w jaki sposób łączą sprzęt ludzie w swoich domach, człowiek dochodzi do wniosku, że postęp „sobie” a ludzkie przyzwyczajenia/niewiedza „sobie”. Nowoczesny amplituner podłączony kablem RCA z nowoczesnym HDTV? Owszem, jak najbardziej i to wcale nie incydentalnie… czasami konfiguracje potrafią zaskoczyć kogoś, kto niby już wszystko w życiu widział (parę przykładów  z autopsji: puszczony po podłodze przez wszystkie pokoje kabel koncentryczny – multiroom w wersji hard, wykorzystanie jako componentu kabli koncentryk+audio – lepiej świeci 30 letni Rubin, monitory stojące na wykafelkowanej posadzce – dźwięk zaa muszli klozetowej i tym podobne przypadki)