ADAM kojarzy się jednoznacznie – studio, rynek pro. Nie, nie chodzi o monitory, a o pierwsze w ofercie słuchawki. Formą jak najbardziej PRO, ale już charakterystyką brzmienia… niekoniecznie. Testowane do tej pory na sajtach praktyków (pracy z dźwiękiem, względnie samych muzyków), zwróciły moją uwagę ocenami często podkreślającymi muzykalny, nie analityczno – studyjny (właśnie) sposób reprodukowania dźwięku. PRO SP-5 nie powstały w oderwaniu od słuchawkowych realiów tzn. widać tu wyraźny podpis dobrze nam znanego, niemieckiego producenta ULTRASONE. Producenta z dużym portfolio dla masowego odbiorcy, dodatkowo specjalizującego się w słuchawkach do pracy (a nie do i dla przyjemności tylko ).

Co wyszło z tego mariażu? No właśnie coś niekoniecznie, mimo wspomnianej formy (już na pierwszy rzut oka: harmonijkowo zwijany/rozwijany kabel, bardzo solidna, nie wydelikacona a solidna, konstrukcja pałąka itd itp), dla prosów – treść koresponduje z oczekiwaniami szerokich mas pracujących miast i wsi (ehe, to pojechałem przekazem obecnej u władzy kompartii), a nie realizatorów w studio. Już tłumaczę, po pierwszych wrażeniach, w czym rzecz.

Otóż, mamy tutaj specjalność ULTRASONE: S-Logic Plus. Zastosowano ów system w opisywanym modelu i wystarczy popatrzeć na to, co pod siateczką w muszlach siedzi (a siedzą ofc przetworniki), by chwila moment zrozumieć, że patent genialnie prosty, a jednocześnie bardzo mocno oddziaływujący na brzmienie tu zaaplikowano… zdecentralizowane rozmieszczenie przetworników, częściowo przysłoniętych. Nie wprost, a obok i dodatkowo właśnie w korelacji z padami (raczej odpada btw ich dowolna wymiana w związku z tym). Co to daje w praktyce? Wielką panorame dźwiękową i tu serio nie przesadzam, bo po założeniu od razu wiemy o co chodzi. Dźwięk jest wokół nie w głowie i to właśnie wyraźnie, nie (jak w innych, nawet mocno przestrzennych słuchawkach) subtelnie, czy po adaptacji, ale natychmiast czuć różnicę. Doskonała separacja i czytelność źródeł dźwięku, namacalność & plastyczność sceny, jest szeroko, jest głęboko, są plany, dźwięk nie jest zatem słuchawkowy tylko… no właśnie monitorowy?

ADAM wspomina przy okazji opisu tych słuchawek, że bardzo chciał stworzyć takiego analoga, w tym zakresie zbliżyć się do odsłuchu głośników bliskiego pola, studyjnych – dodajmy – bo wyraźnie o to chodziło producentowi i cóż: jestem pod wrażeniem efektu jaki udało się uzyskać. To faktycznie mimikowanie takiego słuchania, choćby z moich nEarów 05 (ESI). To niewątpliwie główna cecha i główna zaleta tych nauszników, podana bardzo „na dzień dobry”, bez owijania w bawełnę i odkrywania właściwości po iluś tam dziesiątkach albo i setkach godzin (ja to nazywam bardziej adaptacją, a nie audiofilskim wygrzewaniem, choć nie neguję, nie negowałem nigdy pewnego wpływu na zmianę charakterystyki po pewnym czasie).

„Szkiełko i oko”? Otóż właśnie nie! Zdecydowanie nie i mam nawet wątpliwości, czy te słuchawki będą idealnym wyborem dla realizatora dźwięku, inżyniera który musi dysponować precyzyjnym narzędziem. O szczegółach przeczytacie w recenzji*, dodam tylko tyle, że mimo dość wyrównanego pasma, w moim odczuciu wyraźnie eksponowane są tu wokalizy, środek buduje tu zdecydowanie z ładnie, jak trzeba to nisko, osadzonym basem brzmienie i nie ma mowy o surowym, bliskim, dzieleniu włosa na czworo. Ba, mimo że rozdzielcze, to jednak stawiające na spójność i – właśnie – przyjemność z obcowania, a nie detaliczność, precyzję i selektywność rozumiane po studyjnemu (a nie naszemu, znaczy że dobry wgląd w nagranie bez ujmy dla percepcji całości i zmęczenia).

Właśnie – zmęczenia… te słuchawki w ogóle nie męczą, no może poza ergonomicznym, subiektywnie, problemem zbyt mocnego ucisku muszli na małżowiny. Rozumiem, że ma się trzymać bez względu na okoliczności w miejscu pracy (studio, salka koncertowa, występu na żywo czy co tam sobie użytkownik pro nie wymyśli), ale dla mnie było/jest za bardzo. Pałąk też w punkcie wrażliwym na czubku łba daje się we znaki przy dłuższej sesji, ale to można za pomocą stopniowanego (w tym modelu) mechanizmu zniwelować. Nacisku na małżowiny już nie. Jak ktoś ma niewielkie jw to może nie będzie to aż tak odczuwalne, dysponujący rozmiarem L/XL mogą mieć z tym problem.

Odnośnie zmęczenia to wspomniany S-Logic oferuje jeszcze jedną, ważną zaletę. Sam dźwięk jest tak easy, tak przyjemno – nie męczący, że możemy (oby tylko nie bolały uszy) słuchać i słuchać, nie ma możliwości, by się tym brzmieniem zmęczyć, by się znudzić. Płynie to sobie i pięknie jest, a już szczególnie z pokazanym na jednym ze zdjęć TAC-2 (taniutki pro interfejs thunderboltowy, opisany swego czasu na HDO). Nie, nie chodzi tutaj o to, że produkty z tego samego segmentu i pasuje, tylko chodzi o właściwości tego tam malucha, fenomenalną wprost szybkość, natychmiastowość, która dodaje kropkę nad i w przypadku tych ADAMów. Poza wymienionymi powyżej cechami to jeszcze jeden element, który dodajemy do zbioru zalet – nie słychać tego na przetestowanym niedawno DAC DT-1 przykładowo – także nie jest bez znaczenia pod co podepniemy, choć tutaj można też szeroko, bo wysoka skuteczność, dość niska (jak na studio bardzo niska!) impedancja (70ohm) pozwala na podpinanie pod niemalże cokolwiek, nie wyłączając mobilnego. Dla masowego to bardzo dobrze, dla pro też wygoda, bo przecież nie po to te słuchawki nabywa, by tylko w domowym, czy pracowym studio ślęczeć, tylko w dowolnym miejscu tworzyć (yhy, ten od konsoli to też współtwórca, jakże często o tym zapominamy, nie?).

Galeryjka po wdepnięciu na profil

* …jako że zajawka przeistoczyła się w recenzję prawie że, bo uwzględniłem we wcześniejszym wpisie wszelkie aspekty ergonomiczna-organoleptyczne to jako epilog podsumowanko i jeszcze coś o SQ, jak obiecałem. Studio Pro SP-5 są bardzo – o czym nie wspominałem – tolerancyjne dla materiału. Czuję, że w przypadku narzędzia pracy, studyjnej pracy to jest wada, nie zaleta i ogólnie odstępstwo od „pokaż mi to bez certolenia, pokaż całą prawdę”, na rzecz przyjemniejszej konsumpcji dźwięku, bez silenia się na wyczyn. Nie oznacza to braku szczegółu, niesatysfakcjonującej rozdzielczości – nie ma co narzekać w przypadku testowanych ADAMów na to. Chodzi o coś innego – słuchawki nie deprecjonują słabszego jakościowo materiału, można bardzo przyjemnie słuchać przykładowo sieciowych rozgłośni, mimo silnej stratnej kompresji jest to strawne dla ucha. Tak, nie różnicują materiału, to pewnie jw może być dla profesjonalisty problematyczne nawet, dla nas – muzykofilów (mhm, mhm) – odwrotnie: słuchamy dla przyjemności, a nie bo to część naszego zawodowego życia. Zresztą, o czym już swego czasu pisałem, realizator, koleś od konsoli to moim zdaniem współtwórca i kreator, także nie wyrobnik, rzemieślnik, a artysta. Dla artysty te słuchawki mogą być – bo ja wiem – czymś jak rysik w jabcu i tablet w jabcu dla grafika. Fajne szkice, fajne wstępne pomysły, fajne nawet jakieś poprawki, ale głównie koncepcyjna robota, a docelowo i poważnie to komputer, nie mobilny soft i graficzny z prawdziwego zdarzenia. Tak to tutaj widzę, czy raczej słyszę, choć intuicyjnie, bo grafikiem jest moja czcigodna, ja tam prosty amator gryzmolący szorty jestem (kocham krótką formę, kocham komiks btw).

Słuchawki dają duży dźwięk, duży jak na słuchawki – znaczy robi tutaj skala (przestrzeń), ale też reprodukcja pasma zamiast zbitego (jak to w nausznicach zazwyczaj), mamy wokół głowy i to na zasadzie takiego wyraźnie zauważalnego przesunięcia właśnie. Fajny efekt, choć jak dla mnie czasami bas (po parunastu dniach słyszę to wyraźnie) lubi wychodzić przed szereg, jest obficie namacalny i obficie ekspansywny. To chyba dobre, w punkt, określenia dla dołu w tych słuchawkach. Zatem trochę ewoluują spostrzeżenia… te ummmmmm głównie będzie towarzyszyć muzyce syntetycznej, znaczy elektronicznej. Nie są to słuchawki analityczne, ani nie są wybredne gatunkowo – powiedziałbym, że można słuchać dowolnego repertuaru, bo cechy mocne tej konstrukcji w każdym rodzaju muzyki będą „na plus”. Może, właśnie, za wyjątkiem tego hej do przodu basu, przy czym tutaj wystarczy chwilka w korektorze (Roon ma najlepsze rozwiązanie według mnie w tej materii – świetnie można sobie stroić efektory, na wielu poziomach) i temperując nieco ummmmmm dla co poniektórych będzie wskazane parametryczne korekcji dokonać w odtwarzającym sofcie.

Sumując, chcesz odmiany w cenie może już nie entry level (pozdrawiamy HiFiMANa i szanujemy za cenówkę HE-4xx) ale nadal budżetowego HiFi w segmencie słuchawek? No to masz te tutaj SP-5 od ADAMa, coś na pewno wyróżniającego się w całej masie słuchawek do użytku domowego, coś z pro półki, ale bez pro sznytu, który mógłby okazać się niestrawny. Z basiorem trzeba tu uważać, fenomenalna przestrzeń i w ogóle granie poza głową, a nie we łbie to rzeczy warte grzechu, w sumie taki zespół cech nie występuje zbyt często w audiofilskich nawet, bardzo kosztownych modelach, a tu mamy takie coś za normalne w sumie pieniądze (1799 pln). Przy czym dla domorosłego muzyka najpierw odsłuch i ocena, czy tak zestrojone narzędzie będzie dla niego, dla osoby bardzo pro i tak słuchawki zazwyczaj są pomocniczym medium dla dźwięki i taki ktoś w mig będzie wiedział na ile, w jakim scenariuszu te SP-5 będą do wykorzystania, a gdzie się po prostu nie sprawdzą. Dla nas – konsumujących, a nie tworzących – te nauszniki są przyjemną odskocznią i równocześnie pokazem co można zaoferować w innym segmencie niby, a jednocześnie zrobić ten „skok w bok” bez obaw, że to będzie katastrofa. Otóż nie będzie , a nawet wręcz przeciwnie – satysfakcja i spora wygoda użytkowa z zastrzeżeniem, że dla czułych francuskich piesków (piszący te słowa) zbytni ucisk może utrudniać nieco życie.

Warto sprawdzić…