To szerszy problem, wcale nie błahy. Fajnie odniósł się do tego John Darko w jednym z ostatnich wpisów u siebie, pisząc o braku możliwości fizycznego obcowania ze strumieniowaną muzyką. No fakt. Jak zobaczyć coś, czego zobaczyć się nie da. Metadane, stream, jakieś bezduszne pudełka przetwarzające te kilo, megabajty danych. Fizyczne – wiadomo – okładka, sam nośnik, coś materialnego. Tutaj nic, nada, nul. Są na rynku urządzenia z kolorowym wyświetlaczem, ba były z nami od dawna, choć raczej na marginesie (nasz redakcyjny Squeezebox Touch, jedna z pierwszych recenzji w serwisie tj. CoctailAudio X10…). No ale to jednak głównie identyfikacja materiału, erzac, malutki ekranik, coś co trudno uznać za odpowiednik. Lepiej z ekranem przy nosie, czytaj handheldem, bo można przewracać, dotykać (no jasne), mieć dodatkowe informacje i dalej – wejść do Internetu i zgłębiać. Mhm. To ma sens, ale to coś (tablet, smartfon) co wg. mnie warto uzupełnić. Wspomniany Darko też o tym wspomina i stosuje podobny patent jaki wykorzystuję w redakcji. Projektor & tv plus promatryca z 8 wejściami HDMI i wyjściami SPDIF – czytaj – pełna integracja z torem. Integracja dająca możliwość wyciągnięcia dźwięku z ATV czy (lepiej, bo nie na wszystko Apple pozwala) Chromecastem (video). No i mamy interfejs na ścianie, widzimy, możemy (o-c-z-y-w-i-s-t-a, o-c-z-y-w-i-s-t-o-ś-ć) grać wideoklipy (też teledyski, poza paczką soundcloud, deezer, spotify, tidal w sensie tylko muzyka uzupełniona okładką, ciekawą mniej lub bardziej oprawą UI danego serwisu). KLIPY. W morzu chłamu, liczne perły, coś czego w linearnej telewizji nigdy nie zobaczymy (bo albo stacja tylko nazywa się muzyczna, albo puszcza ściek, z nielicznymi wyjątkami). Czyli mamy coś, co uzupełnia i stanowi wraz z tabletem (sterowanie) erzac dla pudełka, albo okładki, dodatkowych wrażeń estetycznych, emocji związanych z obcowaniem z czymś realnym, z czymś wyjątkowym (tak Tool, TOOOL… wiecie, że ma być nowa płyta? Ofc żarcik taki). To wszystko nie to samo (dotykowy ekran, ekrany), ale dobre i to.
I tu wkracza nam Roon (ci, którzy oferują klipy oczywiście już są, pozwalają na cast). Od ostatniej dużej aktualizacji castolubny Roon. Widzący także video Chromecasta Roon. Na razie integrujący się dźwiękowo, za jakiś czas (trwają pracę) także obrazem. I ma to sens. Nie, że teraz się nie da… pewnie, można spokojnie podpiąć kompa (core) via HDMI. Tak. Jeden ekran*. Tylko. Czasami (często) dochodzi jeszcze brak fizycznych możliwości, bo kucie ścian itp atrakcje. Pomijając problemy instalacyjne, tutaj jednak chodzi o coś więcej. O wiele ekranów (TV, projektory, wszystko co można z Chromecastem pożenić, albo Casta już ma), o strefy, o możliwość integracji z ekosystemem. O brak koniecznego (obecnie), fizycznego połączenia. Mówiąc krótko – o ikonkę w aplikacji. Ikonkę, która pozwoli na przesył na dowolny display UI Roona. Na ścianie, albo @ dużym ekranie tv, albo w łazience, albo w kuchni, alternatywnie wobec hadhelda (który, o ile nie jest zamontowany na stałe, trudno uznać za pełnoprawną alternatywę, poza tym jest jw. dodatkowym elementem, uzupełniającym to co powyżej) – prezentowanie nie tylko okładki, albo rozbudowanych biogramów, informacji na temat gatunków, kompozycji, okoliczności tworzenia, miejsca nagrania i …zachęcam, bo to kopalnia wiedzy. W przypadku Roona to także lepszy wgląd (bo na dużym, wiadomo) w to jak słuchamy i jak słuchaliśmy muzyki (funkcja focus). Muzyczne wędrówki? Nostalgiczne powroty? Poszukiwania tego, co zapomniane, odkrywane na nowo po latach? To wszystko jak najbardziej, tyle że – właśnie – w nowej oprawie. Połączenie obrazu i dźwięku w przypadku muzycznego front-endu wydaje się jak najbardziej zasadne, sensowne, to taki użyteczno-pożyteczny dodatek. Dodatek – podkreślam – nie coś absolutnie niezbędnego, ale w moim odczuciu wielu użytkowników będzie zadowolonych. Patrząc przez pryzmat komentarzy na oficjalnym forum, jestem więcej niż pewien, że wielu skorzysta z takiego udogodnienia.
Matryca pro integruje osiem źródeł i wychodzi na tor audio (widoczny optyk, jest jeszcze coax). Oczywiście można pojedyncze źródło potraktować także opisywanym na łamach extraktorem HDMI.
O tym ostatnim jeszcze będzie, bo trafi do nas taki rozbudowany (w tym przypadku chodzi jednak głównie o multichannel). Widać Chromecasta video. Kolejna strefa audio pod Roonem btw, choć z ograniczeniami.
Apple TV nawet taki z apkami (od 4 w górę) niestety nie daje pełnej swobody. Apple zadbało o (swoje) interesy.
Aha, AirPlay w nowej odsłonie „2″ bardziej responsywne, bez dużych opóźnień, przy czym nie ma mowy o bitperfect (oraz hi-resach)
Prosty patent, a jakże skuteczny. Za bardzo świeci? Stara okładka do iPada w roli maskownicy. Magnetyczne, trzyma się stalowej budy i całość NIE ŚWIECI
Niebawem publikacje recenzji. Będzie coś na wynos, będzie coś do stania i grania w chałupie, oryginalnie sprawdzone także na słuchawkach, mimo że jacków nie ma i niby tylko głośniki. Błąd. Ze słuchawkami planarnymi (o pewnych IEMach niebawem będzie, niezwykłych dość, na razie nic nie mogę bo obowiązuje embargo, ale za dwa dni wszystko będzie jasne) grało… oj grało. Plus duża niespodzianka od Matrix-a.
* AirPlay pozwala nam ofc na przeniesienie tego, co na ekranie mniejszym, na większy, ale musimy kupić dużo droższe rozwiązanie od Apple, jest to rozwiązanie point-to-point, nie egzystuje ten protokół w smartTV w odróżnieniu od Google, którego protokół egzystuje. Sam Roon nie ma interfejsu webowego, zatem Chrome (cast) w takim scenariuszu odpada. Integracja wideo (Roon) w ramach taniego, rozpowszechnionego rozwiązania Google wydaje się najlepszym pomysłem na to, co w tytule wpisu stoi.
PS. Znakomicie w roli sterownika w Roonie sprawdza się duży, 13″ iPad Pro. Trochę jak okładki czarnych krążków, choć tutaj dev musi jeszcze trochę parę rzeczy podrasować (życzyłbym sobie, żeby w przypadku takiego urządzenia UI/UX dostosowywał się do takich okoliczności przyrody… wiem, trochę marzenia ściętej głowy, ale wierzę w nich, bo zrobili świetne dostosowanie w ramach iOSa do telefonu z jednej i tabletów z drugiej swojego interfejsu, mogliby to jeszcze podrasować).
PPS. W dzień duży TV, wieczorem projektor. Chyba, że laserowy projektor, wtedy 100-120″ całą dobę 
Interfejs? Niekoniecznie. Obraz, tapeta… okładka… coś co wypełni (szczególnie gdy wisi czarny, paskudny, prostokąt na widoku)
PPPS. W standardzie dzisiaj, w projektorach, są gniazda zasilające USB 5V/1A. Podpinamy dongla i rzucamy obraz na ścianę.
WebOS, bo LG i Roon. Mhm
) para One & Play:1 gra sobie w najlepsze, skalibrowana w stereoparze wspomnianym TruePlay’em. Nie dość, że same z siebie, wspomniane Sonosy grają przestrzennie, z ładnie odwzorowaną stereofonią, to po korekcie, uwzględnieniu trudnych warunków (okna! Parapet! Niekorzystne umiejscowienie względem ścian etc.) w jakich oba kanały nam grają, nie bałbym się określić uzyskanego efektu mianem: spektakularny. Potęga oprogramowania (btw Sonos One dysponuje kilkadziesiąt razy wydajniejszym układem obliczeniowym w porównaniu do starszego brata Play:1), wykorzystanie dzisiejszych możliwości elektroniki użytkowej (a te są potężne, często sobie tego nie uświadamiamy) i mamy coś, co pozwala zagrać w stali, szkle, kamieniu, albo prościej i bardziej obrazowo: nawet w kiblu. Na poziomie zagrać. Dobrze.
