Są na rynku nieliczne produkty, które wymykają się klasyfikacji. Takim produktem był niewątpliwie przetestowany u nas AK240 – odtwarzacz Astell & Kern, który uznałem za najlepsze przenośne źródło jakie trafiło na rynek. Nie słuchałem (jest szansa, że to się zmieni i w końcu posłucham, bo jest już w polskiej dystrybucji) przenośnego DAC/AMPa Chorda (Hugo). To – wedle wielu opinii – punkt odniesienia, jedyny taki konkurent dla DAPów irivera. Pytanie jak wypadłaby konfrontacja bezkompromisowych źródeł Chorda i A&K? I nie mam tu na myśli wspomnianego AK240 a nowość – jeszcze droższego, jeszcze bardziej zaawansowanego Ak380. Cena wynosząca 17 000 to mniej więcej tyle i le trzeba wydać za bardzo dobre stereo (komplet), albo high-endowe głośniki, wzmacniacz czy pre, nie mówiąc już o stacjonarnych źródłach (znakomity gramofon np. w takim budżecie to także nie problem – co oczywiste – starczy jeszcze na pokaźną kolekcję krążków). Moduł sieciowy zdaje się jest ten sam co w modelu „o oczko niżej”. Ciekawe czy Koreańczycy zdecydują się na wprowadzenie 3G/4G i możliwości strumieniowania muzyki z takich serwisów jak Tidal czy Qobuz? Wspominałem o tym elemencie, dziwiąc się, że producenci jeszcze tego nie wprowadzili (DAC/AMPy, jako urządzenia współpracujące z transportem mobilnym w postaci smartfona/.tabletu mają tutaj niewątpliwie przewagę). No dobrze, zobaczmy co o nowości pisze sam dystrybutor, firma MIP:
„Astell & Kern jak dotąd niezmiennie, oferował zawsze możliwie najprawdziwszy i najbardziej
naturalny dźwięk. Nowy AK380 oferuje najbardziej autentyczny dźwięk, niezależnie od cyfrowej
formy muzycznej pliku, korzystając z zaawansowanych funkcji, tak bardzo obecnie poszukiwanych w
segmencie Pro-Audio. Światło, cień i obiekt były inspiracją do stworzenia tego urządzenia. Gra światła i cienia w sposób
naturalny się zmienia w zależnosci od perspektywy, zmiany czasu, punktu obserwacji czy kąta. Gra
światła i cienia przypomina reprodukcję prawdziwego dźwięku. Różne kąty światła rzucają różne
cienie, również inna muzyka daje wiele emocji. To odzwierciedla filozofię muzyki i dźwieku jaka
przyświecała autorom.”
Cena modelu to 16 999zl. Poniżej, w rozwinięciu przeczytamy o głównych cechach super odtwarzacza. Z ciekawostek – podepniemy pod nowość napęd CD, co pozwoli na zgranie kolekcji kompaktów do pamięci odtwarzacza. To taki wszystkomający (no prawie, vide 3G/4G) kombajn. Gdyby aplikacja Connect była dostępna na Androida/iOSa, możnaby wykorzystać w roli transportu wspomniane handheldy. Dziwne, że jeszcze tego nie wprowadzono…
Opis konstrukcji:
SuperConnect to taki radioodbiornik na miarę XXI wieku z wszystkim, tzn. z radiem cyfrowym, analogowym, internetowym oraz integracją z serwisami streamingowymi z jednej strony, jak również cydrowe źródło do grania z handhelda, komputera, serwera sieciowego. To wszystko w arcyzgrabnej formie, takiej, jaką powinno charakteryzować się piękne, klasyczne radio – jest drewno (boki, góra i dół obudowy) oraz aluminium (przód i tył). Wszystko spasowane z wielką starannością, wykonane na najwyższym poziomie. Szczerze? Jeżeli miałbym szukać czegoś gustownego w takiej właśnie formie, radia z siecią, to Revo byłoby jednym z pierwszych adresatów tych poszukiwań. Ten odbiornik ma w nazwie super i cóż, producent nie przesadza z tym super, bo faktycznie słuchać można bez względu na to, skąd nadają. A przecież to jest istota odbiornika – żeby odbierał sygnał, najlepiej z dowolnego źródła. SuperConnect to potrafi. Innymi słowy od strony formy i możliwości (technicznych, przyłączeniowych) jest tutaj absolutnie wszystko. Pozostała kwestia brzmienia. Czy ten multiodbiornik potrafi, będąc typowym źródłem monofonicznym, zagrać angażującą, w taki sposób, by słuchający go miłośnik wysokiej jakości dźwięku nie miał powodów do narzekań?
Białe (HG) Perły nie tylko prezentują się od strony wizualnej wybornie, potrafią także zagrać na poziomie dużo wyższym niż wskazywałaby na to ich cena. To zresztą standardowa sytuacja w przypadku tego producenta, podobnie było z wszystkimi, przetestowanymi przez nas na HDO kolumnami. Brzmienie 20-ek nie jest tak ofensywne, jak w 25-kach, jest spokojniejsze, moim zdaniem w określonym repertuarze (klasyka, wokalizy, muzyka dawna) 20-ki górują nad większymi kolumnami z linii, przy czym potrafią mimo takich samych przetworników co w podstawkach (monitory) wyraźnie więcej odnośnie możliwości nagłośnieniowych (obie konstrukcje, tzn. monitory oraz 20-ki grają w salonie, można zatem dokonać bezpośredniego porównania). Bardzo ładnie wpasowują się testowane kolumny w drugą odsłonę linii Pearl – w najprzystępniejszej cenowo serii mamy trzy, świetnie uzupełniające się, konstrukcje, które – można tak to ująć – nie tylko w pełni odpowiadają potrzebom większości użytkowników od strony mocy, umiejętności nagłośnienia pomieszczeń (od kilku metrów kwadratowych do ponad 30 metrów, w przypadku dwudziestekpiątek), to jeszcze można je dobierać pod kątem muzycznych gustów… szczególnie mam tu na myśli obie konstrukcje podłogowe, które wcale nie marginalnie różnią się sposobem reprodukowania dźwięków, dodatkowy głośnik średnio-niskotonowy wraz z większą kubaturą obudowy większego modelu dość znacząco wpływają na charakter brzmienia. Patrząc od strony praktycznej, dwudziestki, szczególnie w takim salonie, wydają się być świetnym kompromisem (nie w sensie możliwości, bo potrafią naprawdę wiele), bo nie zajmują tyle miejsca co większy model, a jednocześnie potrafią zagrać z odpowiednim animuszem, uniwersalnie wpisując się zarówno w potrzeby melomana jak i miłośnika X muzy.
